`आळीन माळीण फुले दे'

`little red flowers' नावाचा चीनी चित्रपट पाहिला. `निवासी बालवाडी'वरील हा चित्रपट. आपल्या येथे अजून तरी निवासी बालवाडी ऐकिवात नाही. छोट्या छोट्या मुलांचं जीवन. त्यांचं खाणं पिणं, खेळणं, रडणं, मैत्री, भांडणं, मारामाऱ्या, इब्लीसपणा, त्यांचं विश्व... आणि हे सगळं हाताळणाऱ्या त्यांच्या शिक्षिका. या शिक्षिकांचं त्यांना समजून घेणं, रागावण, शिक्षा करणं, कठोर वागणं, प्रसंगी त्यांना मदत करणं... सगळं खूप छान होतं. या विद्यार्थ्यांमधील एक व्रात्य मुलगा चित्रपटाचा हिरो. अभ्यासक्रम पूर्ण झाल्यावर सारी मुले छोटी छोटी लाल फुले गणवेशावर लावून संचलन करतात आणि शाळेचा निरोप घेतात. चित्रपटाचा व्रात्य हिरो मात्र अखेरीस एकटाच उरतो. इथे चित्रपटाचा शेवट. एखादा विषय किती सहज आणि सकसपणे दाखवला जाऊ शकतो, त्याचं हे उदाहरण.
या मुलांचा एक खेळ मात्र आवर्जून सांगितला पाहिजे. आपल्याकडे मुली `आळीन माळीण फुले दे' असा काहीतरी खेळ खेळतात. दोघींनी एकमेकींसमोर उभे राहायचे आणि एकमेकींचे दोन्ही हात डोक्याच्या वर धरायचे. हातांच्या त्या मांडवाखालून सगळ्यांनी जायचे. गाणे म्हणता म्हणता मधेच थांबायचे आणि जो खाली असेल त्याला धरायचे. ज्याला धरले तो बाद. असा काहीसा तो खेळ. त्या खेळाचे चीनी नाव नाही कळले, पण अगदी तोच खेळ `निवासी बालवाडी'तील त्या छोट्या छोट्या मुली खेळल्या. क्षणभर असं वाटलं की, आपल्याच बालवाडीतील चित्रपट आहे की काय.