जिथे जिथे पूजा किंवा काही धार्मिक कार्यक्रम होतात, तिथे तिथे सगळ्यात शेवटी `कर्पूरगौरं...' आरती होते. खरं तर ते भगवान शिवाचं नमन आहे. मुळात ती आरती नाहीच. तो नमनाचा श्लोक आहे. म्हणून पाहावा हवं तर. शेवट काय आहे- नम: शिवायै च नम: शिवाय. शिवाय त्यात शिवाचं वर्णन करताना त्याचा रंग कसा आहे हे सांगण्यासाठी शब्द वापरला आहे- कर्पूरगौरं. त्या श्लोकाचा कापूर वा आरती यांच्याशी काही संबंध नाही. पण कसा आणि कुठून तरी हा प्रकार सुरु झाला आणि रूढ झाला. म्हणजे तो सुरु ठेवण्याला वगैरे माझा काही आक्षेप नाही. पण एक नोंद करावीशी वाटली आणि या प्रकाराचे मूळ कुठे आणि काय, हे जाणण्याची उत्सुकता वाटली. एवढ्यासाठीच. बाकी - नम: शिवायै च नम: शिवाय.
- श्रीपाद कोठे
२५ मे २०१४
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा